بررسی اثر اینترلوکین-۲۲ در افزایش ایمنی زایی dna واکسن کد کننده ژن tsa لیشمانیا ماژور در موش balb/c

سابقه و هدف: تحقیقات قبلی، پلاسمید حاوی ژن tsa (thiol-specific antioxidant) را به عنوان واکسن مفید در لیشمانیوز جلدی ناشی از لیشمانیا ماژور پیشنهاد داده بود. به تازگی نقش اینترلوکین-22 (22il) در ترمیم بافت ثابت شده است. در این تحقیق اثر سیتوکین 22il به همراه پلاسمید کد کننده پروتئین tsa لیشمانیا ماژور در موش balb/c بررسی شد. مواد و روش ها: از پلاسمید نوترکیب 3pcdna حاوی ژن کد کننده پروتئین (pctsa) tsa لیشمانیا ماژور، همراه با سیتوکین 22il استفاده شد. 60 سر موش ماده balb/c به 4 گروه 15 تایی تقسیم شدند. گروه های شاهد pbs و 3pcdna دریافت کردند و یک گروه از موش ها در سه نوبت با پلاسمید حاوی ژن tsa به صورت im (intramuscular) واکسینه شدند. گروه چهارم موش ها علاوه بر پلاسمید حاوی ژن tsa، پروتئین 22il را نیز دریافت نمودند. سنجش ایمنی سلولار با اندازه گیری سیتوکین های 4il و گامااینترفرون و تست mtt و بررسی ایمنی هومورال با اندازه گیری 1igg، a2igg و igg total با روش elisa (enzyme-linked immunosorbent assay) انجام گرفت. اندازه گیری قطر زخم، طول عمر و وزن موش ها نیز انجام شد. یافته ها: استفاده توأم از پلاسمید حاوی ژن کد کننده پروتئین tsa همراه با 22il به صورت معنی داری باعث افزایش میانگین گامااینترفرون و کاهش میانگین 4il- نسبت به سایر گروه ها شد؛ در حالی که میزان مرگ و میر در هفته 27 بعد از چالش برای گروه های شاهد 100 درصد و میزان بقا برای گروه های 22il + pctsa و pctsa به میزان 80 درصد بود. گروه 22il + pctsa بالاترین وزن را در هفته 30 داشت. 22il + pctsa با داشتن زخم کوچک تر نسبت به pctsa و گروه های شاهد دارای اختلاف معنی داری با گروه های فوق بود. استنتاج: نتایج به دست آمده کارایی pctsa توأم با 22il را در بهبود اثر واکسیناسیون لیشمانیوز جلدی نشان می دهد.